Το Μετέωρο Βήμα της Ελλάδας: Αυτοκτονία ή Λογική;

EurActiv.gr

του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ

Υπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα -και δεν είναι λίγοι, το αντίθετο- που τοποθετούν την χώρα μας διαχρονικά στο κέντρο του κόσμου. 

Πιστεύουν πως όλα ξεκινάνε από εδώ και τελειώνουν εδώ. Έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι. Έστω και αν το γεγονός ότι οι  αναφορές στην χώρα μας από κάθε γωνιά του πλανήτη, έχουν αρνητικό πρόσημο και αφορούν στην οικονομική χρεοκοπία. 

Μου έλεγε τις  προάλλες η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βάσω Κιντή, πως εντυπωσιάστηκε όταν σ ένα πολύ πρόσφατο ταξίδι της στην Ταιβάν, ο  ταξιτζής που την μετέφερε στο αεροδρόμιο, μόλις πληροφορήθηκε ότι είναι Ελληνίδα, το μοναδικό πράγμα που της είπε ήταν κάτι σχετικό με  την Ελληνική οικονομική χρεοκοπία. 

Άλλες εποχές, οι ταξιτζήδες στην Ταιβάν και άλλες απόμακρες περιοχές του πλανήτη ακούγοντας την λέξη "Greece", μίλαγαν για τζατζίκι, μπουζούκι και άλλα τέτοια γραφικά. Τώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη μιλάνε για την Ελληνική χρεοκοπία. Είναι μια ...πρόοδος. Πολιτισμική τουλάχιστον... 

Το θέμα ωστόσο, δεν έχει μόνο γραφικές διαστάσεις. Η χώρα μας, εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, έχει μπει και πάλι σαν κεντρικό ζήτημα σε όλα τα διεθνή κέντρα διαμόρφωσης πολιτικών και λήψης αποφάσεων. Πάντα με αρνητικό τρόπο. 

Όλοι ή σχεδόν όλοι βλέπουν τον ορατό κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Και δεν εννοούμε μόνο τις μεγάλες τράπεζες, αλλά και χώρες που προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό, καθώς και τους ηγέτες χωρών που με κάθε τρόπο δείχνουν την ανησυχία τους για την περίπτωση να αποκτήσει και πάλι η Ελλάδα εθνικό νόμισμα. 

Δεν είναι τυχαίες οι παρεμβάσεις όχι μόνο ηγετών της ευρωζώνης που εύγλωττα ανησυχούν, αλλά και του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, των Ρώσων, των Κινέζων κλπ. Οι λόγοι προφανείς. Μια ασύνταχτη Ελληνική χρεοκοπία υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιήσει την θεωρία του ντόμινο σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. 

Όταν η χρεοκοπία όπως αυτή της Λίμαν Μπράδερς, προκάλεσε σημαντικές επιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο, η χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας είναι πιθανό να έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις πολλαπλάσιου μεγέθους. 

Στο "χαρτί" αυτό, ενός έμμεσου εκβιασμού δηλαδή προς τους δανειστές μας, πως ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν θ αφήσει  ανεπηρέαστες τις υπόλοιπες χώρες, υπολογίζουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις αλλά και σεβαστό ποσοστό της κοινωνίας. Θεωρούν όλοι αυτοί, πως η Ελλάδα (μ’ ένα ελάχιστο ποσοστό ΑΕΠ στο σύνολο της ευρωζώνης) μπορεί στην διεθνή σκακιέρα ν’ ασκήσει πιέσεις και να πετύχει κάτι θεαματικά σημαντικό. Μια ριζική αλλαγή των όρων της δεύτερης δανειακής σύμβασης, μέχρι και καθολική ακύρωσή της. 

Είναι όμως πράγματι η απειλή αυτή ικανή για να υποχωρήσουν οι δανειστές με τόσο θεαματικό τρόπο από τις απαιτήσεις τους ; Φοβάμαι πως όχι. Και αυτό, όχι  μόνο επειδή θα προσπαθήσουν να περιορίσουν με  άμεσο και δραστικό τρόπο τις επιπτώσεις που θα έχει στις χώρες τους μια ασύντακτη Ελληνική χρεοκοπία. Αλλά και επειδή όλοι γνωρίζουν-εντός και εκτός συνόρων-πως στην Ελλάδα καμία πολιτική δύναμη δεν έχει προετοιμασθεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 

Δεν υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια, δεν υπάρχουν διεθνείς συμμαχίες και εν τέλει δεν υπάρχει και  η πολιτική επάρκεια του πολιτικού προσωπικού για να διαχειρισθεί κάτι τέτοιο. Ποιός αμφιβάλλει πως δεν περισσεύουν οι πολιτικοί με  ικανότητες; Ποιος δεν συμφωνεί πως η μετριότητα κυριαρχεί και στο προσωπικό αυτό ;  Η υπόθεση αυτή όμως, έχει και μια αντίστροφη ανάγνωση. Ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα καταρρέει μετά από την ανάλογη επιλογή και συμπαρασύρει και άλλες χώρες με μικρότερης έντασης επιπτώσεις. Τι σημαίνει αυτό ; Πως θ’ αποφύγουμε εμείς την απόλυτη εξαθλίωση ; Η μήπως θα εκμεταλλευτούμε την παραγωγική βάση της χώρας για ν’ αποκτήσουμε επάρκεια βασικών αγαθών ; Βλέπει κανένας στους αριθμούς κάποια

τέτοια βάση και εμείς την αγνοούμε ; Βλέπει κανένας σε μια Ελλάδα απομονωμένη επαρκείς δείκτες ασφάλειας ; Και ιδιαίτερα, το βλέπουν αυτό οι ποικιλώνυμοι ανησυχούντες "εθνοπατριώτες" που μιλάνε για δοσίλογους; 

Κι όμως, τα πράγματα δεν μπαίνουν απαραίτητα στην λογική "άσπρο-μαύρο". Υπάρχει και η τακτική της επαναδιαπραγμάτευσης παρ’ ότι κακοποιήθηκε τόσο βάναυσα από την Νέα Δημοκρατία και ως επιχείρημα και ως τακτική. Αν υπήρχαν οι κατάλληλοι χειρισμοί από την χώρα  μας, σίγουρα οι συνθήκες προσφέρονται στην Ευρώπη. Όχι μόνο λόγω της εκλογής Ολάντ, όχι μόνο του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαΐου στην Ελλάδα, αλλά και επειδή όλο και περισσότεροι από τους δανειστές μας βλέπουν πως η πολιτική του μνημονίου είναι αδιέξοδη. Και παράλληλα αναποτελεσματική, άρα δεν εξασφαλίζει την αποπληρωμή των δανείων που έχουν δώσει...

EurActiv.gr